Πρέπει να ήταν άνοιξη του 1959. Ο μπάρμπας μου ο Κοκολομανώλης μου είχε υποσχεθεί πώς θα με μάθαινε να κεντρίζω. Αρχίσαμε από τις τριανταφυλλιές της Μάνας μου και συνεχίσαμε με τις αμυγδαλιές και τις βερυκουκιές, που ήταν στο κήπο και γυρω από το χωριό. Στη Αγια Πελαγιά στο Μπενάρδο ήταν μερικές αγριομυγδαλιές που ο μπάρμπας θα τις κέτριζε βερυκουκιές. Ενα βράδυ ήρθε στο σπίτι του πατέρα του που έμεναν οι απάντρεφτες θειάδες μου και μου ανακοίνωσε οτι την επάυριο θα πηγαίναμε στην Αγιά Πεγαγιά για μάθημα κεντρίσματος. Πρέπει να ήταν Μεγάλη Εβδομάδα γιατί δεν είχα σχολείο. Η θειά μουη Καδιανή που ήταν επί των αγροτικών υποθέσεων μου είπε να σηκωθώ πρωί να πάμε στο χωράφι στου Μπενάρδο. Το πρωί με σήκωσε η Μάνα μου μου έδωσε ένα μαντήλι με ψωμί και τυρί και ένα παγούρι νερό. Πήρα το σφαλικταρι μου για το κέντρισμα και μέχρι να κατεβώ στο σπίτι των θειάδων μου είχε έρθει και ο μπάρμπα Κοκολομανώλης με το γαϊδαρο του και τα οζά του. Πήρε και η θειά Καδιανή τα δικά της οζά, έκατσε στο γαϊδαρο της και εγώ βγήκα στη καπούλα και ξεκινήσαμε για την Αγιά Πελαγιά και τον Μπενάρδο. Τότε ο δρόμος πήγαινε από του Μαυρογένη τη καμάρα και πριν τον Βόλακα έστρηβε αριστερά, για να πάς στη Αγιά Πελαγιά. Οι δρόμοι ήταν γαϊδουρόδρομοι γιατί μονο γαίδάροι και μουλάρια κυκλοφορούσαν σ'αυτούς τους δρόμους και αυτοκίνητο δεν πήγαινε στα μετόχια. Άσε που ήταν ελάχιστα τα αυτοκίνητα που κυκλοφορούσαν τότε. Φτάσαμε στου Μπενάρδο μετά απο κάμποση ώρα αφού περάσαμε μέσα απο το την Αγιά πελαγιά. Ο ήλιος δεν είχε βγεί απο το Λούτσι, τη κορφή του βουνού. Ο μπάρμπας μου κρατούσε μπόλια που είχε βγάλει απο τις βερυκουκιές από τον κήπο του, που ήταν εκεί που είναι το σπίτι του ξαδέρφου μου του Δημήτρη Κοκολάκη (μπουζουξή). Ξάνηγιε πώς δα το κάνω να κάμεις και εσύ το ίδιο. Μου είπε. Αφού έβαλε το μπόλι σε μια αγριομυγδαλιά μου λέει. Αντε να σε δώ εδά να κεντρίζεις. Ανοιξα το σφαλιστάρι μου, έκοψα στο κλαδί καθάρισα και έβαλα το μπόλι. Αφού το έδεσα για να μη το βγάλει ο αέρας, κοίταξα το μπάρμπα μου για να δώ την αντίδραση του. Ο Μπάρμπας γέλασε και μου είπε καλά τα κατάφερες. Η θειά Καδιανή ειχε τις αμφιβιλίες της. Ασε να πιάσει πρώτα είπε. Μη γρουσουζεύεις μπρε είπε ο μπάρμπας. Εγώ είχα πάρει φόρα. Να κλαδέψω και τσι άλλες δυό και να τσι μπολιάσω ; Ρωτώ το μπάρμπα μου. Καλά λέει και πιάνω δουλειά στη τελευταία είχα πάρει φόρα και δεν πρόσεξα και αντί να κόψω το κλαδί τση αμυγδαλιάς έκοψα την αριστερή μου χέρα λίγο πιο πάνω απο τον καρπό. Ακομα έχω το σημάδι. Η θεια μου έβαλε τσι φωνές. Μωρέ μούσκαρε τη χέρα σου πήγες να κεντρίσεις; Ο μπάρμπας πάλι γελώντας είπε. Πράμμα δεν έπαθε!! Μιαολιά κουζουλό αίμα βγήκε. Καλό θα του κάνει. Απο τότε έχουν περάσει πολλά χρόνια. Αλλά κάθε φορά που πάω να κεντρίσω κάποιο δέντρο, θυμούμαι τα πρώτα μαθήματα κεντρίσματος απο το μπάρμπα Κοκολομανώλη και κοιτάζω το σημάδι στο χέρι μου αν ειναι ακόμα εκεί.
