Στις δεκαετίες πριν το 1980 οι Μεγάλη Παρακευή και γενικά η Μεγάλη εβδομάδα ήταν ξεχωριστή για τους κατοίκους του χωριού μας. Προπάντων για μας τα παιδιά τις δεκαετίες του 50 και του 60 αλλά και σαν έφηβοι και νέοι στη δκαετία του 70. Η Αγία Μαρίνα γέμιζε κόσμο τότε - υπήρχε αρκετός τότε στο χωριό.- Τα σχολεία είχαν κλείσει από την Παρασκευή του Λαζάρου. Οι φοιτητές που σπούδαζαν σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη (Δεν υπήρχαν αλλα Πανεπιστήμια τότε, ούτε ΤΕΙ )είχαν έρθει στο χωριό, ευξάνοντας το εκκλησίασμα της Αγίας Μαρίνας, που στις τελευταίες μέρες της Μεγάλης εβδομάδος, γέμιζε ασφικτικά την εκκλησία, ώστε αρκετές φορές να έχουμε και λιποθυμίες (οταν πήγαινα πέμτη δημοτικού λιποθύμησα και εγώ μια μεγάλη Πέμτη πρωί που ημουν νηστικός για να μεταλάβω). Το εκκλησίασμα ενίσχυαν και οι Λιμνιώτες του Αγίου Νικολάου που προτημούσαν να έρθουν στο χωριό και να παρακολουθήσουν στην Αγία Μαρίνα την ακολουθεία των παθων και την Ανάσταση του Κυρίου. Ακόμα και απο το Ηρακλείο ερχόταν. Θυμούμαι τότε που μετά του ευαγγελισμού τη γιορτή, ψάχναμε να βρούμε τσιμεντοσακούλες και μπαρούτι για να κάνουμε πλαστρατζίκια να τα ρίξουμε στον επιτάφιο την Μεγάλη Παρασκευή και στην Ανάσταση το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου. Υπήρχαν βέβαια και οι σούροι που πάίζαμε με τα μπιστολάκια που αγοράζαμε από τον Κοττοκωσταντή ή τον Λεμπιδονικολή και τον Λουκομανώλη. Αλλά δεν έιχαν το θέαμα και τον κρότο που έκανε το πλαστρατζίκι. Αλλο πράμμα !! Υπερθέαμα για το παιδικό μας μυαλό. Βέβαια καμια φορά ήταν και επικίνδυνο αν το φυτίλι ήταν πολύ κοντό και το κρατούσες περισσότερο χρόνο στο χέρι μετά που του έβαζες φωτιά. Μερικοί κουζουλοί φυσούσαν το φιτίλι για να πάρει φωτιά το μπαρούτι !!!Α ρε ξάδερφε Κατρινονικολή τα τσούδισες τα φρύδια σου !! Καλά που δεν έκαψες τα μάτια σου!! Και δεν ήταν μονο αυτός. Και άλλοι είχαν παρόμοια ατυχήματα. Αν δεν βρήσκαμε φουρνελόφτιλο, βάζαμε μακαρονάκια (είδος στερεοποιημένου μπαρούτι χρώματος κιτρίνου)από τα κατάλοιπα των πολεμοφοδίων που άφησαν οι Ιταλοί την κατοχή και υπήρχαν ακόμη καλά κρυμένα αποθέματα στους σταύλους και σε καταλύματα (ερείπια παλιών σπιτιών). Την Μεγάλη Παρασκευή στη περιφορά του επιταφίο γινόταν πόλεμος από τα πλαστατζίκια, τις τρακατρούκες, τους σούρους, τα μπαφυλάκια (για τους μεγαλύτερους από μας) και καμια φορα τους "πυροσωλήνες" που έτρεμε όλος ο κόσμος απο τους "ειδικούς". Με τα πλαστρατζίκια καμιά φορα καιγόταν και μερικές κάλτσες και μας πέρναν στο κυνηγητό οι παθόντες. Αλλά εμας μας ανέβαζε την αρδεναλύνη και το απολαμβάναμε, ασχέτως αν τρώγαμε και καμιά φάπα καμιά φορά, λόγω ατυχήματος!!. Βέβαια οταν ο παπάς έλεγε το χριστός ανέστη γινόταν παντζουρλισμός από ολα τα "πομεμοφόδια" που ρίχναμε πίσω από την Αγία Μαρίνα και στα γύρω χωράφια για να μην έχουμε ατυχήματα και "ξηλοκούλουρα" αντί για πασχαλινά κουλούρια!!! Και φτάσαμε στη δεκαετία του 70. Που πήγαμε να πούμε τα εγκώμια με τα καραφάκια στις τσέπες την Μεγάλη Παρασκευή. Ας όψεται ο αίτιος που έβαλα τα καραφάκια στις τσέπες μου, για να μη τα σπάσει!! Αλλά για αυτή την ιστορία έχω γράψει σε προηγούμενη ανάρτηση. Καλή Ανάσταση συχωριανοί με υγεία όπου κιαν βρήσκεστε.
