ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ (κάποτε)

Την αρχή της δεκαετίας του 50ηντα, όταν είχα αρχίσει να καταλαβαίνω τον κόσμο γύρο μου, τα πράματα ήταν πολύ διαφορετικά. Πρώτα οι άνθρωποι ήταν διαφορετικοί. τα ήθη και τα έθυμα ο τρόπος ζωής όλα ήταν αλλιώς. Οι δυνατότητες για μετακίνηση, για τροφοδοσία, συνθήκες εργασίας. μέσα εξυπηρέτησης του κόσμου και οτι άλλο σήμερα θεωρούμε δεδομένο, ήταν διαφορετικά ή δεν υπήρχαν και τίποτε δεν ήταν δεδομένο !!Μισθοτοί ήταν πολύ λίγοι. Ο δάσκαλος, ο Γραμματέας της κοινότητας, ο αγροφύλακας και ο ταχυδρόμος !!! τρεις μεσα σε ένα χωριό χιλίων κατοίκων τότε, με τους συνοικισμούς του. Τα μετόχια που λέγαμε τότε. Γεμάτα αθρώπους και τώρα ερείπια που όταν περνας δίπλα τους, αναρωτιέσαι αν κατοικούσαν κάποτε ανθρωποι εδώ (κυρίως οι νέοι). Οι παλιοί όμως ξέρουν γιατί το έζησαν. Ολοι οι άλλοι ζούσαν από τη Γή, ακόμα και αυτοί οι τρείς μησθωτοί. Δεν ήταν δα και καμιά περιουσία το μηνιάτικό τους. Απλώς είχαν μια αβάντα αν η γή δεν απέδιδε τα αναμενόμενα εισοδήματα. Οι ανθρωποι για να έχουν ένα πιάτο φαγητό στο τραπέζι τους έπρεπε να δουλεψουν για να το βρούν. Στο κήπο τους στα χωράφια, στο σταυλο τους (όλοι είχαν σταύλο τότε) και όσοι είχαν μιά δραχμή στον μπακάλη. Σουπερ μαρκετ, εστιατόρια και σουβλατζίδικα δεν υπήρχαν. Σοκολάτες βέβαια υπήρχαν και τότε, λίγο διαφορετικές βέβαια γιατί ήταν σε δέντρο και ορισμένη περίοδο. Μπορεί να δυσκολευόταν στο καθημερινό τους αλλά όλοι φρόντιζαν τις γιοτρές των χριστουγέννων και της πρωτοχρονιάς να υπάρχει κρέας στο γιορτινό τραπέζι. Να έχουν ένα σπιτικό γλυκό να κεράσουν κάποιον. Αλλοι μεγάλωναν γουρουνάκι άλλοι κατσικάκι. Ακόμα και οι πιό φτωχοί είχαν ένα κουνέλι μια γαλοπούλα στο τραπέζι τους. Βέβαια θυμάμαι ότι οτι πάντοτε οι πιο πλούσιοι φρόντιζαν για τους πιό φτωχούς του χωριού τα χριστούγεννα ώστε να μπορούν να κάνουν κι αυτοί, καλά χριστούγεννα. Για μας βέβαια που είμαστε τότε μικρά παιδιά τα χριστούγεννα και η πρωτοχρονιά ήταν ο Παράδεισος. Εκτός ότι λέγαμε τα ΄κάλαντα και μαζεύαμε χρήματα, πηγαίναμε το πιάτο με τα μελομακάρουνα και τους κουραμπιέδες στους κοντινούς συγγενείς και μας έδειναν χρήματα. Μας έκαναν την καλή χέρα. Είιχαμε τις διακοπες των χριστουγέννων από το σχολειό και δεν είχαμε μαθήματα για να διαβάζουμε. Τι άλλο θέλαμε ; Και για να μην ξεχάσω. Πάντοτε τα Χριστούγεννα μας έπερναν και κάποιο καινούργιο ρούχο ή παπούτσι, για να μην μας κατουρίσει το πουλί αν φορούσαμε παλιά. Οι μεγαλύτεροι θα τα θυμούμαστε με νοσταλγία. Και θα θέλαμε οι ανθρωποι του σήμερα να είχαν τη ζεστασιά και αθρωπιά εκείνων των παλιών ανθρώπων. Χρόνια πολλά Λιμνιώτες όπου κιαν είστε και με το καλό ο καινούργιος χρόνος. να είναι καλύτερος απ' αυτόν που φεύγει.

ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΤΆΡΤΗ ΠΡΙΝ 60 ΧΡΌΝΙΑ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΑΣ

Ο παπά Βαγγέλης έπαιξε τη καμπάνα της Αγίας Μαρίνας και η Μάνα μου ξεκίνησε να πάει στην εκκλησία μαζί με τις αδερφές της Μαρία και Καδιανή. Φεύγοντας μου είπε να μην αργήσω να πάω και εγώ γιατί απόψε θα έχει το μεγάλο ευχέλαιο. Ο γείτονας ο Λεμπιδογιώργης πέρασε με τη γυναίκα του τη Σοφία μετά από λίγο πηγαίνοντας κι αυτοί στην εκκλησία και μου είπε να περιμένω τον γιό τους Στέλιο να πάμε μαζί στην εκκλησία. Μετά από λίγο ήρθε ο Στέλιος και πήγαμε και εμείς στην Αγία Μαρίνα. Στην εκκλησία δεν ήταν ακόμα αρκετοί και στα αναλόγια των ψαλτών δεν είχαν έρθει όλοι οι ψάλτες. Το αριστερό αναλόγιο ήταν πλήρης με τον Χρυσό τον Ζαχαρενάκη και το Μιχελουκοδημήτρη, αλλά το δεξιό ηταν μόνο ο Μπάρμπας Κυπαρίσσης (Λεμπιδάκης Γιώργης). Οι άλλοι δυο ο Σχοινιωκωστής με τον Μπάρμπα Κοκόλη δεν είχαν έρθει ακόμα, πιθανώς λόγω αγροτικών εργασιών. Έτσι αναγκαστικά ο Μπάρμπα Κυπαρισσης ανέλαβε το έργο μόνος του . Ήταν αρκετά μεγάλος στην ηλικία και μετά από 20 λεπτά κουράστηκε και ζοριζόταν και η φωνή του έσβηνε !! Με τον Στέλιο είχαμε σταματήσει κοντά στο θρόνο του Δεσπότη που είναι δίπλα στο δεξί αναλόγιο των ψαλτών. Κάποια στιγμή μπήκε ο ξάδερφός μου ο Μπουζουκλής και σταμάτησε δίπλα μας. Ο Δήμαρχος ο Καραβελαντώνης που ήταν κοντά είπε τότε στον ξαδερφό μου. Μωρέ Δημητάκι ξέχασες να φορτίσεις τη μπαταρία του μπάρμπα σου και όπου να. ναι τελειώνει !!!Εγω με το Στέλιο με το ζόρι κρατηθήκαμε να μην βάλουμε τα γέλια. Ο ξάδερφός γύρισε και του απάντησε. Που να'ξερα πως θα τον άφηναν μόνο του οι πρωτοψάλτες μας. Ευτυχώς που μετά από αυτό ήρθαν και ο Κοκόλης και ο Σχοινιωκωστής και έτσι ο μπάρμπα Γιώργης ξεκουράστηκε. Μέχρι τέλος δεν ψανάψαλε, αλλά τους τα έψαλε των δυο που είχαν αργήσει κατ΄ιδία. Αυτά συνέβαιναν στο χωριό μας τότε που ο ξάδερφός δούλευε στο συνεταιρικό εργοστάσιο σαν μηχανικός και δεν υπήρχε ΔΕΗ στο χωριό μας. Το συνεταιρικό εργοστάσιο δούλευε τον χειμώνα σαν ελαιουργικό και τον υπόλοιπο χρόνο σαν αλευρόμυλος δυο φορές τη βδομάδα. Αλευράς ο Λεμπιδομανώλης και μηχανικός ο ξαδερφός μου .Τότε τα καφενεία του χωριού, κυρίως τα νεώτερα της προκυμαίας -προκυμαία λέγαμε τον αμαξωτό που ήταν δίπλα στον ποταμό από τη καμάρα που πάει στη καλύβα του Διγενή, μέχρι τη καμάρα του συνεταιρικού εργοστασίου!!- Τα νέα καφενεία λοιπόν είχαν ραδιόφωνα και πικάπ (γραμόφωνα) που δούλευαν με μπαταρία όπως αυτές των αυτοκινήτων.Όλοι οι καφετζήδες είχαν δυο μπαταρίες που τις πήγαιναν εναλλάξ στο συνεταιρικό εργοστάσιο και τις γέμιζε ο ξάδερφός μου. Ο μπάρμπας Γιώργης ο Κυπαρίσσης ήταν τότε διαχειριστής στο εργοστάσιο. Αυτά συνέβαιναν στο χωριό μας που ήταν γεμάτο αθρώπους και η εκκλησία ήταν ασφυκτικά γεμάτη τη μεγάλη εβδομάδα αλλά και όλες τις Κυριακές, 60 χρόνια πριν !!!