<<Εν πόλη Βηθανία κλαίει Μάρθα και Μαρία. Λάζαρο τον αδελφό τους τον γλυκύ τον καρδιακό τους>>
Πόσοι από σας έχετε πει αυτά τα κάλαντα του Λαζάρου όταν είσαστε παιδιά ; Ελάχιστοι . Οι περισσότεροι δεν θα ξέρετε ότι υπάρχουν τέτοια κάλαντα. Κι όμως υπήρχαν . Βγαίναμε μετά την εκκλησία και τα λέγαμε στο χωριό και μας έδιναν διάφορα πράγματα από αυγά κουλουράκια σαρακοστιανά μέχρι δεκάρες και εικοσάρες, που για μας ήταν πολλά λεφτά τότε !! Μετά πηγαίναμε να δούμε στου Κατσούλη το πηγάδι το ευχολόγημα των ζώων. Το ευχολόγημα ήταν ένα είδος ευχελαίου με αγιασμό που έκαναν οι παπάδες του χωριού δένοντας τρία τέσσερα πετραχήλια που περνούσαν από κάτω τα ζώα, για να πάει καλά η χρόνια, να μην αρρωστήσουν και να έχουν καλά γεννήματα Ωραίες εποχές που έχουν δυστυχώς περάσει και δεν πρόκειται να ξαναγυρίσουν ποτέ !! Η ζωή στο χωριό τότε ήταν απλή. Λεφτά είχαν πολύ λίγοι. Ο πολύς κόσμος δεν είχε και οι συναλλαγές γινόταν σε είδος . Έδινες δυο κιλά λάδι και έπαιρνες ένα κιλό κρέας ας πούμε. Τρία αυγά και έπαιρνες ένα μπακαλιάρο !! Όσπρια σπάνια αγόραζαν αφού τα καλλιεργούσαν στους κήπους και στα χωράφια. Επίσης κηπευτικά είχαν στο κήπο της κάθε οικογένεια . Ψωμί δεν αγόραζαν γιατί το έφτιαχναν μόνοι τους στους φούρνους που είχε κάθε σόϊ. Το αλεύρι το έπαιρναν από τους αλευρόμυλους που ήταν αρκετοί τότε στο χωριό. Αφού βέβαια πήγαιναν τα στάρια και τα κριθάρια που έσπερναν θέριζαν και αλώνευαν στους μυλωνάδες για να τα αλέσουν . Είχαν βέβαια και στα σπίτια τους οι νοικοκύρηδες της εποχής, μικρούς μύλους που κάνανε το χόντρο. Οι μύλοι αυτοί ήταν δυο πέτρες στρογγυλές . Η κάτω ήταν σταθερή και είχε ένα ξύλο στη μέση που έμπενε η πάνω πέτρα που είχε μια τρύπα στη μέση και ένα ξυλο στη άκρη για να τη γυρίζεις γύρω γύρω και να σπάει το στάρι. Η μέρα αυτή για μας τα παιδιά ήταν ιδιαίτερη γιατί κλείναμε το σχολείο για τις διακοπές του Πάσχα, εκτός βέβαια οτι βγάζαμε και χαρτζιλίκι με τα κάλαντα που λέγαμε. Θυμάμε ότι παρόλο που κάναμε μάθημα και τα Σάββατα, το Σάββατο του Λαζάρου δεν κάναμε επειδή ήταν γιορτή για το χωριό. Ουσιαστικά οι διακοπές άρχιζαν από την Παρασκευή το βράδυ αφού τότε κάναμε και τα απογεύματα μάθημα στο δημοτικό Σχολειό. Ετσι ήταν η ζωή τότε στο χωριό. Χωρίς άγχος με πολλά ζώα αλλά χωρίς τηλεοράσεις υπολογιστές ιντερνέτ κινητά και αυτοκίνητα.
Πόσοι από σας έχετε πει αυτά τα κάλαντα του Λαζάρου όταν είσαστε παιδιά ; Ελάχιστοι . Οι περισσότεροι δεν θα ξέρετε ότι υπάρχουν τέτοια κάλαντα. Κι όμως υπήρχαν . Βγαίναμε μετά την εκκλησία και τα λέγαμε στο χωριό και μας έδιναν διάφορα πράγματα από αυγά κουλουράκια σαρακοστιανά μέχρι δεκάρες και εικοσάρες, που για μας ήταν πολλά λεφτά τότε !! Μετά πηγαίναμε να δούμε στου Κατσούλη το πηγάδι το ευχολόγημα των ζώων. Το ευχολόγημα ήταν ένα είδος ευχελαίου με αγιασμό που έκαναν οι παπάδες του χωριού δένοντας τρία τέσσερα πετραχήλια που περνούσαν από κάτω τα ζώα, για να πάει καλά η χρόνια, να μην αρρωστήσουν και να έχουν καλά γεννήματα Ωραίες εποχές που έχουν δυστυχώς περάσει και δεν πρόκειται να ξαναγυρίσουν ποτέ !! Η ζωή στο χωριό τότε ήταν απλή. Λεφτά είχαν πολύ λίγοι. Ο πολύς κόσμος δεν είχε και οι συναλλαγές γινόταν σε είδος . Έδινες δυο κιλά λάδι και έπαιρνες ένα κιλό κρέας ας πούμε. Τρία αυγά και έπαιρνες ένα μπακαλιάρο !! Όσπρια σπάνια αγόραζαν αφού τα καλλιεργούσαν στους κήπους και στα χωράφια. Επίσης κηπευτικά είχαν στο κήπο της κάθε οικογένεια . Ψωμί δεν αγόραζαν γιατί το έφτιαχναν μόνοι τους στους φούρνους που είχε κάθε σόϊ. Το αλεύρι το έπαιρναν από τους αλευρόμυλους που ήταν αρκετοί τότε στο χωριό. Αφού βέβαια πήγαιναν τα στάρια και τα κριθάρια που έσπερναν θέριζαν και αλώνευαν στους μυλωνάδες για να τα αλέσουν . Είχαν βέβαια και στα σπίτια τους οι νοικοκύρηδες της εποχής, μικρούς μύλους που κάνανε το χόντρο. Οι μύλοι αυτοί ήταν δυο πέτρες στρογγυλές . Η κάτω ήταν σταθερή και είχε ένα ξύλο στη μέση που έμπενε η πάνω πέτρα που είχε μια τρύπα στη μέση και ένα ξυλο στη άκρη για να τη γυρίζεις γύρω γύρω και να σπάει το στάρι. Η μέρα αυτή για μας τα παιδιά ήταν ιδιαίτερη γιατί κλείναμε το σχολείο για τις διακοπές του Πάσχα, εκτός βέβαια οτι βγάζαμε και χαρτζιλίκι με τα κάλαντα που λέγαμε. Θυμάμε ότι παρόλο που κάναμε μάθημα και τα Σάββατα, το Σάββατο του Λαζάρου δεν κάναμε επειδή ήταν γιορτή για το χωριό. Ουσιαστικά οι διακοπές άρχιζαν από την Παρασκευή το βράδυ αφού τότε κάναμε και τα απογεύματα μάθημα στο δημοτικό Σχολειό. Ετσι ήταν η ζωή τότε στο χωριό. Χωρίς άγχος με πολλά ζώα αλλά χωρίς τηλεοράσεις υπολογιστές ιντερνέτ κινητά και αυτοκίνητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου