ΣΤΕΡΝΟ ΑΝΤΙΟ Σ'ΕΝΑ ΚΑΛΟ ΦΙΛΟ ΚΑΙ ΣΥΓΓΕΝΗ

Ηταν η επόμενη μέρα μετά το Πάσχα. Ήμουνα ακόμα φουσκομένος από το χθεσινό πασχαλιάτικο φαγοπότι. Η μυρωδιά του κρέατος ηταν ακόμα στο στόμα μου και χθές το παρακάναμε, οπως συνήθως γίνεται κάθε Πάσχα. Ο μπατζανάκης μου ο Σταυρος φτιάχνει κάθε χρόνο σουβλιστό αρνί λουκούμι στο σπίτι του και φυσικά δεν μπορούσα να μην τιμήσω την πρόσκληση του. Έτσι πήγαμε στο χωριό της πεθεράς μου, στο σπίτι του Σταύρου και όλη μέρα τρώγαμε σουβλιστό αρνί και άλλα πολλά !!! Την Δευτέρα του Πάσχα, είπα της γυναίκας μου οτι δεν θέλω άλλο κρέας και να κάμει μια σαλάτα με φέτα και αγγουροτομάτα για μεσημεριανό. Η μικρή μου κόρη ήλθε μετά που φάγαμε και πήρε την Μάνα της να πάνε στο χωρίο να χαιρετήσουν την Νονά της που θα έφευγε το βράδυ με το καράβι στην Αθήνα. Ετσι έμεινα μόνος και είπα να ξαπλώσω λιγάκι να ηρεμίσω. Μολις με είχε πάρει ο ύπνος και χτύπησε το τηλέφωνο. Ποιός να'ναι λέω. Απο την άλλη άκρη κάποιος έλεγε το όνομά μου. Δεν κατάλαβα ποιός ήταν και ρώτησα. Ο Κωστής ο Πατεράκης είμαι μου λέει. Γειά σου ξάδερφε του λέω Χριστός Ανέστη χρόνια πολλά, όλα καλά ; Ρώτησα. Έχασα τον αδερφό μου, μου λέει. Έμενα κεραυνόπληκτος μέχρι να συνειδητοποιήσω τι ακούσανε τα αφτιά μου. Μετά απο μερικά ατελείωτα δευτερόλεπτα κατάφερα να ψελίσω. Πως έγινε ; Ανακοπή, μου λέει ο Κωστής, την Μεγάλη Τρίτη και μετα απο δυο τρεις μέρες νεφρική ανεπάρκεια και χθές πνευμονικό ιδημα και τέλος. Θα τον θάψουμε στο χωριό μου λέει την Παρασκευή. Ετσι κιαλλιώς είχα προγραμματίσει να είμαι στο χωριό, θα είμαι εκεί, του είπα. Έκλεισα το τηλέφωνο και προσπαθούσα να καταλάβω αν ήμουν ξύπνιος ή μπας και κοιμόμουνα ακόμα και έβλεπα κακό όνειρο. Δυστυχώς ήμουν ξυπνητός. Αρχησα να σκέπτομαι απο πότε τον θυμώμουνα τον Στρατή.(Ετσι ήταν το όναμα του πρίν γίνει αρχημανδρίτης). Το πατρικό του ήταν στο σοκάκι των Πατέριδων και των Κοκόλιδων. Κοντά στο δικό μας σπίτι. Έτσι κάναμε παρέα από παιδιά. Παρόλο που ο πατέρας του υπηρετούσε στη Πρόνοια στον Αγιο Νικόλαο και μένανε εκεί, τα Σαββατικύριακα και τις διακοπές ήταν στο χωριό. Ο Χριστόφορος (ο πατέρας του) ήταν μοναχογιός και του είχε αδυναμία ο παπούς ο Πατεροκωσταντής. Εκτός του ότι και η Μανα του η θεια Ειρήνη ήταν από μεγάλο σοϊ του χωριού των Μυλωνάκιδων και όλο στο χωρίο ήθελε να είναι. Ασυναίσθητα άνοιξα ένα άλπλουμ των νεανικών μου χρόνων και βρήκα την παραπάνω φωτογραφία. Ήταν 4 Ιανουαρίου του 1964. Ο Στρατής υπηρετούσε την θητεία του ως Σμηνίτης στο ΓΕΑ και επέστρεφε από την εορταστική άδεια στην Αθήνα. Εγώ είχα κατέβει λόγω εορτών στο χωριό και γυριζα στην Θεσσαλονίκη όπου σπούδαζα. Είχαμε φύγει από το χωρίο με το λεωφορείο και κάναμε βόλτες στο Ηράκλειο μέχρι να έρθει η ώρα να μπούμε στο καράβι. Βρήκα και μια άλλη φωτογραφία πολλά χρόνια αργότερα στην Αγία Μαρίνα όταν βάφτιζα τον γιό μου στο χωριό. Ήταν καλοκαίρι του 1981, Ιούλιος μήνας. Ο Φιλήμονας (πλέον) ηταν Αρχημανδρίτης και είχε κατέβει στο χωριό για την γιορτή της Αγίας Μαρίνας και να κάνει και μερικές μέρες διακοπές στο χωριό. Από τότε δεν έτυχε να ξαναβγάλουμε άλλες φωτογραφίες όμως βλεπόμαστε κάθε καλοκαίρι στο χωριό και μηλούσαμε και στο τηλέφωνο. Είχε όμως προβλήματα υγείας και είχε κάνει αφαίρεση νεφρού νέος αρχημανδίτης ακόμα. Όταν γύρισε η γυναίκα μου από το χωριό της είπα τα δυσάρεστα νέα. Δεν θα πάμε στην Οξά την Παρασκευή γιατί έχουμε κηδεία στο χωριό. Πέθανε ο Φιλήμονας και θα τον φέρουν την Παρασκευή να τον κηδεύσουν στο χωριό. Εντάξυ μου λέει, ζωή σε λόγους μας. Ετσι πήγαμε στο χωριό την Πέμπτη υπό καταρακτώδη βροχή στο δρόμο και την Παρασκευή το πρωί στην Αγία Μαρίνα αποχαιρετήσαμε τον φίλο και συγγενή Φιλήμονα Πατεράκη. Τον αποχαιρέτησε και ο Μητροπολίτης Πέτρας και φίλος του Νεκτάριος, που όπως είπε για μία ψήφο δεν έγινε κι αυτός Μητροπολίτης. Ισως αν δεν πέθαινε ο Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χρυστόδουλος να είχε γίνει. Δεν κρατούσε όμως κακία που δεν έγινε παρόλο που ηταν το όνειρό του. Όταν τον ρώτησα για αυτό πριν δυό-τρια χρόνια μου απάντησε. ¨Ηθελα να γίνω βρε Δικαιοκράτη αλλά ισως και να είναι καλύτερα που δεν έγινα. Εκτός οτι είχε μια καλή ενορία στο Παγκράτι ήταν και θεολόγος καθηγητής μέσης εκπαίδευσης και του άρεσε η διδασκαλία. Ήταν ευγενικός, πράος, εργατικός. Η θέση του μνήματός του στον Αίγιάννη δίπλα στο μνήμα του άλλου μεγάλου κληρικού των Λιμνών Χατζή Πατέρα ήταν η επιβράβευση της διαδρομής του στην εκκλησία, ενώ η ξεχωριστή θέση που θα έχει μεσα στη ψυχή μας θα είναι η επιβράβευσή της διαδρομής του ως ανθρώπου, συγγενή και φίλου. Στο καλό ξάδερφε Φιλήμονα ο Θεός να σε αναπαύσει όπως αξίζεις.