ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΘΥΜΙΣΕΣ ΑΠΟ ΑΛΛΕΣ ΕΠΟΧΕΣ

Σήμερα που πήγα στον φυσιοθεραπευτή να μου κάνει μερικές μαλάξεις στο κτυπημενο χέρι μου, κάποια στιγμή άρχησε να τρέμει το χέρι μου απο τις ασκήσεις που μου έκανε. Θυμήθηκα στον μπάρμπα μου τον Κοκολομανώλη που επινε τον καφέ του σε νεροπότηρο γιατί έτρεμε το χέρι του και γέλασα. Ο Φυσικοθεραπευτείς με ρώτησε γιατί γέλασα, και του είπα την ιστορία με τον μπάρμπα μου τον Κοκολομανώλη. Κάποτε που καθόταν στου Λεμπιδογιώργη το καφενείο στο χωριό, περνούσα και μου φώναξε . Ανήψο έλα να σε κεράσω ενα υποβρύχιο (έτσι έλεγαν τη βανίλια στο ποτήρι με νερό). Πρέπει να ήμουν 11 χρονών τότε. Οταν έκατσα στο τραπέζι (το στρογγιλό σιδερένιο τραπέζι της εποχής) που καθόταν ο μπάρμπας μου για να ΄φαω το ...."υποβρύχιο", παρατήρησα το ποτήρι του νερού με τον καφέ και τον ρώτησα, γιατί δεν πίνει τον καφέ του στο φλυτζάνι όπως όλως ο κόσμος. Ο καφετζής ο Λεμπιδογιώργης γέλασε και μου είπε . Ο μπάρμπας σου εχει σκοτώσει πολλες σουσουράδες οταν έκανε τον κυνηγό και τον καταράστηκαν να τρέμουν τα χέρια του σαν την ουρά τους, γιαυτό δεν μπορεί να πχεί τον καφέ στο φλυτζάνι και του τον βάζω στο νεροπότηρο για να μην τον χήσει χάμε. Θυμήθηκα επίσης και τον Φυσιοθεραπευτή της εποχής εκείνης που ηταν και ορθοπαιδικός του χωριού μας και των γύρω χωριών, τον μπάρμπα μου τον Τσάϊ (κατα κόσμον Μανώλη Χαλκιαδάκη Ξάδερφο του Πατέρα μου). Καθόταν απέναντυ από το καφενείο του Λεμπιδογιώργη που ήταν το σπίτι του. Τον έλεγαν τσάϊ γιατι οταν πήγαινε στα καφενεία δεν έπινε καφέ αλλά ζητούσε να του κάμουν τσάϊ. Ο μπάρμπας ο τσαϊς λοιπόν ηταν νοσοκόμος στο στρατό και είχε μάθει να φτιάχνει πόδια χέρια που εφευγαν από τη θέση τους. Ακόμα και σπασίματα έφτιαχνε. Εχω ιδία πείρα οταν κάποτε στραμπούλιξα το πόδι μου και μου το έφτιαξε. Και ο Αλέκος Βαρδαβάς ηταν βεβαια κι αυτός νοσοκόμος στο στρατό, αλλά μονο πρώτες βοήθειες έδιδε οταν γινόταν κανένα ατύχημα. Οπως τότε που πάτησα μια νταβανόμπροκα και μου έβαλε ιώδιο και μετα σκόνι σουλφαμίδας στη πληγή, οταν μου έβγαλαν την πρόκα στο ξυλουργίο του Γιουρτομανώλη.¨Αλλες εποχές τότε !! Ξυπόλυτοι πηγαίναμε το καλοκαίρι και πάιζαμε μπάλα στο αεροδρόμιο. Κτυπάγαμε τα γόνατα και τα δάκτυλα στις αγγυναροκουρκούβες και στις πέτρες, γεμίζανε αίματα αλλά δεν κολώναμε και συνεχίζαμε, αφού πρώτα βάζαμε ξερή καβαλίνα για να τραβίξει το αίμα από τη πληγή. Αγκάθια μας καρθώνανε αλλά εμείς δεν χαμπαρίζαμε. Ουτε τέτανο παθαίναμε ουτε μόλυνση. Αλωστε που να τη βρούμε !! Ουτε αυτοκίνητα υπήρχαν και αν υπήρχαν ήταν ελάχιστα για να μολύνουν την ατμόσφαιρα (Στο χωριό μας δεν υπήρχε κανένα). Ουτε ψέκαζαν τότε τους κήπους και τα αμπέλια με φάρμακα. Αλωστε δεν χρειαζόταν αφού δεν υπήρχαν αρώστιες των φυτών. Ασβέστης και θειάφι ήταν τα μόνα φάρμακα και σαπουνονερο με ξυδι για τις μελίγγρες (ψίλους των λαχανικών). Κόβαμε τα φρούτα από τα δέντρα και τα τρώγαμε χωρίς να τα πλένουμε, όπως και τα λαχανικά. Αν είχαν καμια κουτσουλιά πάνω τους τα σκουπίζαμε στο παντελόνι μας για να φύγει. Αλωστε το νερό ηταν χρησιμότερο για άλλες χρήσεις και δεν το σπαταλάγαμε. Οι γονείς μας έτσι μας έμαθαν. Οι αθρώποι ποθαίνουν οταν δεν έχουν νερό και εμείς πρέπει να το φυλάμε για να το έχουμε οταν πρέπει και οχι να το σπαταλάμε. Τότε μονο πηγάδια υπήρχαν και το καλοκαίρι αρκετά στέρευαν. Μάλιστα θυμάμε κάποιο καλοκαίρι τις δεκαετίας του 50 που ερχόταν από τη φουρνή και τα χωριά του πάνω μεραμπέλλου ( καρύδι, σχοινιάς, Νοφαλιάς κιάλλα) να πάρουν νερό με τις κανίστρες από το χωριό μας για να πίνουν που είχαν στερέψει τα πηγάδια τους. Δύσκολές εποχές αλλά καθαρές από ατμοσφαιρική ρίπανση, από αρώστιες των φυτων των δέντρων και των αθρώπων. Να φανταστήτε οτι υπήρχαν ανιδρα (χωρίς να τα ποτίζουν)λαχανικά (αγγουρια, ντομάτες κ.λ.π.) που μεγάλωναν με την νυχτερινή δροσούλα!!! Και ηταν πολύ νόστημα. Η θεια μου η Καδιανή εβαζε στα Ατζιμπραγά ντομάτες και αγγούρια που μεγάλωναν χωρίς να τα ποτίζει. Τωρα αν δεν ποτίσεις και ψεκάσεις δεν τρώς και αυτά που τρως είναι φαρμακομένα και άνοστα!!! Οταν πήγαινα εκτός χωριού στα χωράφια που ηταν κοντά στα μετόχια των Λιμνων, είχα πάντα στη μέση μου το αλουμινένιο παγουράκι και οταν αδειαζε ήξερα που θα βρώ νερό για να το ξαναγεμίσω. Ηταν απο τα βασικά μαθήματα επιβίωσης που σου μάθαιναν τότε. Ενα μαχαιράκι στη τσέπη (συνήθως σφαλικτάρι) ενα κομάτι σκοινί γύρω από τη μέση σου και το παγούρι με νερό. Τοτε καναμε δουλειές που μας έστελναν οι δικοί μας και εκτός χωριού . Βέβαια στα χωράφια βρησκοντουσαν πάντα γνωστοί άθρωποι που τα καλιεργούσαν και εβοσκαν και την κατσίκα τους με το προβατό τους και δεν αισθανόσουν το φόβο της μοναξιάς και της ερημιάς. Αντε τώρα να βρείς αθρωπο στα χωράφια !!!Ουτε που το διανοείσαι να στέιλεις εντεκάχρονο στο βοσκό να πάρει τυρι, όπως μας έστελναν τότε. Ουτε δεκαοχτάχρονο δεν στέλνεις!! Αλλες εποχές αλλα ηθη αλλα δεδομένα.

.