Πως περνούσαμε τα καλοκαίρια των παιδικών μας χρόνων

Ητανε καλοκαίρι της δεκαετίας του 50. Το Δημοτικό σχολείο στο χωριό είχε κλήσει και εμείς απολαμβάναμε τα παιγνίδια στην αυλή του κάτω σχολειού και στους δρόμους του χωριού. Αγαπημένα στέκια για παιγνίδια ηταν ο ανατολικός τοίχος της αυλής του Μπάρμπα Πατεροκωσταντή μέχρι την αυλόπορτα της Θειάς της Μπροκομαρίας

.Εκει παίζαμε κλέφτες και χωροφυλάκους και κυνηγητό. Στην Καρανισκομαρίας εξω απο τον στάβλο που είχε χωρο. Εκεί παίζαμε ποδόσφαιρο και ξυλίκι, παλέθια και βόλους. Στο κάτω σχολειό τα παίζαμε όλα . Είχε αρκετό χώρο για κάθε παιγνίδι. Κυρίως εκεί γινόταν τα παιγνιδια πανωγειτονιάς με κατωγειτονιάς στο ποδόσφαιρο. Ομηρικές μάχες γαι εκείνη την εποχή. Υπήρχαν και άλλα στέκια όπως ο περίβολος του Αγίου Δημητρίου που παίζαμε γαζοζένιες και κρυφτό. Ο περίβολος της Αγίας τριάδας που πάιζανε εκεί -κυρίως-τα κοπέλια της πανωγειτονιάς. Για τα τσουριά και τα πατίνια ηταν ο δρόμος από του κατσούλη το πηγάδι μέχρι τη βορνή καμάρα. Καμιά φορά δεν μας χωρούσε το χωριό και πιάναμε τα βουνά. Κυρίως την Μάχα. Η Αγιά Φωτεινή ηταν ο αγαπημένος τόπος οπου ανεβαίναμε και τραγουδούσαμε μαντινάδες κυρίως οταν ηταν τα φασκόμηλα αλλά και μετα οταν ήταν η αρίγανη και μας έστελναν να την μαζέψομε. Βέβαια οταν υπήρχαν δουλειες - και το καλοκαίρι είχε μπόλικες- δεν διανοούμασταν να μην πάμε και εμείς να βοηθήσουμε, κιας κάναμε το ελάχιστο που μπορούσαμε. Θυμάμε που πήγαινα οταν θερίζαμε στα σπαρμένα και μου φορτωναν τους γαϊδάρους και τους πήγαινα στο αλώνι

που με περίμενε ο Μπαρμπας Κοκολομανώλης για να μου τους ξεφορτώσει και να τους ξαναπάω στο χωράφι να τους ξαναφορτώσουν. Οταν τελείωνε το θέρισμα άρχιζε το αλώνεμα. Η δουλειά μας ήταν να καθόμαστε στο βολόσυρο με μια καπελαδούρα στο κεφάλι να μας προφυλάσει από τον ήλιο, καθώς τα βούγια τραβόντας τον βολόσυρο γυρίζανε γυρω-γύρω στο αλώνι και αλωνίζανε τα στάρια και τα κρυθάρια και τα αλλα λοϊσήματα. Επειδή ήμασταν μια μπουκιά (φρύσα με έλεγε ο Μπάρμπας μου) βάζανε και μια βαρειά πέτρα πάνω στον βολόσυρο και καθόμασταν απάνω για να βαραίνει και να κόβει καλύτερα τα σπαρμένα. Μετά το αλώνεμα έπρεπε να βοηθήσουμε να βάλουμε τα άχερα στον αχεριόνα και τα στάρια και τα κρυθάρια στην αποθήκη. Υπήρχε και τότε ΕΝΦΙΑ !!!Θυμάμε που ερχόταν οι φορατζίδες. Έτσι τους έλεγαν γιατί έπερναν απο την ποσότητα του προϊόντος που έκανες ενα μέρος επι της εκατό σαν φορο εισοδήματος. Και μετά κατά το τέλος του Ιουλίου άρχιζε το μαζέμα των αμυγδάλων. Ηταν μια δουλειά που μ'αρεσε γιατί είχε χαβαλέ και πλάκα να ρίχνεις τα αμύγδαλα με το κοντάρι από την αμυγδαλιά και μετα να τα ψάχνεις να τα μαζέυεις απο χάμω από το χωράφι. Τις περισσότερες φορές δεν τα έυρισκες όλα. Ετσι μένανε μερικά για τους ραντολόγους να τα βρούνε και όσα δεν έφτανε το κοντάρι στην αμυγδαλιά . Μια χρονιά θυμάμε και μάζεψα δυο τσουράλια απο το ραντολόϊ αμύγδαλα. Μετά έπρεπε να τα καθαρίσουμε και να τα βάλουμε στις ταράτσες να τα λιάσουμε. Και όταν τελειωναμε από τα αμύγδαλα΄αρχιζαν ο τρύγος με τα σταφύλια στα αμπέλια, τα σουλτανιά πρώτα. Μερικοί απλωναν και έκαναν σταφύδα. Εμείς ευτυχώς δεν είχαμε μόνο μαυρο αμπέλι για κρασί. Αυτά τρυγόταν αργότερα. Τον Σεπτέμβη αρχιζε και το μάζεμα των χαρουπιών. Οι θειάδες μου κατασκηνοναν στα Ατζιμπραγά για μερικές μέρες και φυσικά με έπερναν και μένα που ψωφούσα για περιπέτειες. Βέβαια εκτός από αυτά όλο το καλοκαίρι ηταν και τα κηπευτικά που ειχε ποτίσματα μαζέματα ξεχωρτίσματα θειαθίσματα κ.πλ. εργασίες στους κήπους, που βάζαμε και εμείς το χεράκι μας για να βοηθήσουμε αλλά και να φάμε φρέσκα λαχανικά. Αλλά το πιο ωραίο για μένα ήταν κάθε καλοκαίρι όταν το βράδυ πηγαίναμε για ΄υπνο και η Μάνα μου μου έστρωνε στη ταράτσα. Μέχρι να με πάρει ο ύπνος μετρούσα τα αστέρια που παρατηρούσα στον έναστρο ουράνο. Έβλεπα τον ιορδάνη ποταμο, την νύφη και την κακιά πεθερά που πήγαινε να την ρίξει στον ποταμό και τον Γαμπρό που έτρεχε να την προλάβει (ολα αυτά ηταν άστρα λαμπερά που ξεχώριζαν απο τα αλλα ). Έτσι έλεγε η θειά μου η Μαρία που μου έκανε ξενάγηση στους ουράνούς εκείνων των βραδιών και μου έλεγε για τα αστέρια όπως της είχαν πεί κι αυτής κάποτε που ήταν παιδί οι δικές της θειάδες. Τότε δεν γνώριζαν για ατερισμούς πλανίτες αστεροειδείς κ.λ.π αλλα ηξεραν μονο τον αυγερινο, τον αποσπερίτη και την πούλια !!! Πριν μερικά χρόνια που εφτιαχνα το σπίτι της Μάνα μου βρήκα ένα τετράδιο με σχέδια του ουρανού με αστέρια του, που είχα φτιάξει καποιο βράδυ ένος Ιουλίου έκείνων των χρόνων, παρατηρόντας τον ουρανό πάνω από το κεφάλι μου όπως ήμουν ξαπλωμένος. Ετσι ήταν τα καλοκαίρια μας τοτε στις δεκάετίες του 50 και του 60. Δεν λέω για μετα γιατί είχαμες αλλες σκοτούρες μεγαλώνοντας. Προτιμώ να θυμάμε μονο τα αθωα χρόνια του Δημοτικού. Μετά οταν μεγαλώνοντας πήγαμε στο Γυμνάσιο ξεγαϊδουρέψαμε, όπως μου έλεγε η θειά μου η Καδιανή όταν ήθελε να με επιπλήξει για κάποια μπαγαποθιά που έκανα !!!