Ο Μιχάλης ήταν το πέμπτο παιδί του κτήστη Νικολάου Καλιωράκη. Ηταν τρια χρόνια μεγαλύτερος μου αλλα ετυχε να πηγαίνουμε καποια χρονιά στην ιδια τάξη στο Γυμνάσιο. Δεν του άρεσαν και πολύ τα γράμματα γιαυτό έκανε δυο χρόνια στην ιδια τάξη και έτσι τον έφτασα κι εγώ που ήμουν μικρότερος του. Ηταν η τρίτη τάξη του Γυμνασίου και είχαμε την ατυχία να έχουμε φιλολογο καθηγήτρια την Δρακωνάκη απο τη Φουρνή. Ηταν μια πολύ παράξενη καθηγήτρια που την περισσότερη ωρα του μαθήματος ελεγε ιστορίες απο την φοιτητική της ζωή. Οχι βέβαια με όλους αλλά οσους της κάνανε τα χατήρια και ηταν καλοί στα μαθήματά της. Ειχε βάλει στα πρώτα τρια τέσσερα θρανία τους εκλεκτούς της και για τους υπόλλοιπους ήταν σαν να μην υπήρχαμε στη τάξη. Το μάθημα γινόταν με πεντε εξη μαθητές και οι υπολοιποι ημαστε απόντες απο την διαδικασία του μαθήματος. Οταν στο τέλος του δυμήνου που έπρεπε να μας βάλει βαθμό μας έβγαζε να πούμε μάθημα μας έσπαγε τα νεύρα με την ειρωνεία της και προσπαθούσε να βρεί κάτι που δεν θα το ξέραμε για να αποδείξει οτι ήμαστε κακοί μαθητές. Οι περισσότεροι απο μας ειχαμε διαγράψει τα μαθήματα που μας έκανε και προσπαθούσαμε στις γραπτές εξετάσεις των εξαμήνων να γράψουμε για να περάσουμε την τάξη. Στα προφορικά του πρώτου εξαμήνου μας έβαζε σε ολους κάτω απο τη βάση. Μετά αναγκαζόταν να προσαρμώσει την βαθμολογία της με τα γραπτά του πρώτου εξαμήνου και ετσι περνούσαμε τα μαθήματα της. Τέλος Ιανουαρίου πέρνουμε τους βαθμούς του δευτέρου Διμήνου. Λίγοι είχαν πάνω απο τη βάση. Ο Μανώλης ο Δεμέτζος του Νικήστρατου ήταν μπαρούτι γιατί ενω δεν τον ειχε βγάλει στο μάθημα του ειχε βάλει κάτω από τη βάση. Μολις λοιπον μπηκε η Δρακωνάκη στη τάξη, ο Μανώλης διαμαρτηρήθηκε για τον χαμηλό βαθμό αφού δεν τον ειχε εξετάσει . Η Δρακωνάκη εκνευρήστηκε του φώναξε να κάτσει κάτω κι αν δεν του αρέσει ο βαθμός να πάει στου Γυμνασιάρχη. Ο Μιχάλης τότε σηκώθηκε και υποστήριξε τον ξαδελφό του και εμείς οι υπόλοιποι ευκαιρία γυρευαμε για να κάνουμε φασαρία. Εγινε έξαλη η Δρακωνάκη, φωναζε να βρει εξω απο την τάξη ο Μανώλης και ο Μιχάλης. Ο Μιχάλης τηε έλεγε, δεν βγαίνω και τότε εκανε το λάθος η καθηγήτρια και κατεβηκε απο την έδρα και επιασε τον Μιχάλη απο το χέρι να τον βγάλει έξω απο την τάξη. Ο Μιχάλης απλώς σήκωσε το χέρι του για να απαλαγει απο το πιάσιμο της και αυτή βρέθηκε ανάσκελα φαρδια-πλατιά στο διάδρομο. Αρχησε να φωνάζει να φέρουμε τον Γυμνασιάρχη. Οι καθηγητές απο τις διπλανές τάξεις ηρθαν να δούνε τι τρέχει και στην αναμπουμπούλα την κοπάνησαν ο Μανώλης με τον Μιχάλη. Ηρθε ο Γυμνασιάρχης ενημερώθηκε για το τι έγινε, κάλεσε και μερικούς απο μας στο Γραφείο του για να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. Το αποτέλεσμα ηταν να φάει αποβολή ενα μηνα ο Μιχάλης και δυο μέρες ο Μανώλης και να μας αφήσει μεταξηταστέους ολους τους Λιμνιώτες.Φυσικά ο Μανώλης και ο Μιχάλης εμηναν στην ιδια τάξη. Αυτό ηταν αφορμή ο Μιχάλης και ο Μανώλης να παρατήσουν το Γυμνάσιο και να καταταγούν στον Στρατό ως εθελοντές. Ο Μιχάλης στα μαθήματα μπορεί να μην ηταν καλός αλλά στο ποδόσφαιρο ήταν πολύ καλός παίκτης. Επαιζε αριστερός χαφ. Σαν τωρινό δεκάρι ας πούμε. Το χαρακτηριστικό του ήταν οτι περίμενε τον αντιπαλο να του επιτεθεί και τον χάζευε με τις τρίπλες που του έκανε και ο Μιχάλης εσκαγε στα γέλια. Ελα ρε έλεγε, ελα να μου πάρεις τη μπάλα. Αλλα η μπάλα ηταν κολημένη στα πόδια του και δεν μπορούσες να την πάρεις. Θυμάμε παίζαμε μπάλλα Λιμνιώτες με την Λατσίδα-Βουλισμένη Χάναμε ενα μηδέν στο ημίχρονο. Ο Μιχάλης ειχε καθυστερήσει και μπήκε στο δεύτερο ημήχρονο. Αλλά μολις μπήκε, το παιγνίδι γύρησε και με δυο γκόλ του Μιχάλη και δυο του Τουτουδάκη του Δημήτρη το τελικό σκορ ηταν 4-1 υπέρ των Λιμνών. Ο Μιχάλης μου είχε βγάλει το παρατσούκλι <<διαβολάκος>> επειδή ημουν μικρόσωμος αλλά πολύ γρήγορος και στα παιγνίδια ήμουν πρώτος (κρυφτο-κυνηγητό ). Τον Συνάντησα αργότερα οταν ειχα τελειώσει το Γυμνάσιο και πήγα στη Θεσσαλονίκη για να δώσω εξετάσεις στο Πανεπιστήμειο. Ηταν μονιμος υπαξιωματικός του στρατού και υπηρετούσε σε μια μονάδα στην επτάλοφο και ερχόταν τακτικά στο σπίτι της αδελφής μου στη Μεναιμένη Θεσσαλονίκης. Ο Γαμπρός μου ο Τάσος τον εκτιμούσε πάρα πολύ και του ειχε πει να τον παντέψει οταν θα ευρησκε την εκλεκτή του. Ετσι και έγινε τον πάντρεψε η αδελφή μου του βάφτησε και το πρώτο του παιδί. Ετσι γίναμε και συντέκνοι. Οταν κατεβηκα στην Αθήνα και υπηρετούσα στο Τατόϊ βρεθήκαμε ενα απόγευμα με τον Μιχάλη (που ηταν ακόμη απνυπαντρος) στου Κωστή του Μιχελουκοδημήτρη το σπίτι. Ο Κωστής ηταν νιόπαντρος αλλά η γυναίκα του η ξαδέλφη μου η Αννα ηταν στο χωριό να μαζεψει τις ελιές. Ετσι κάτσαμε στου Κωστή φάγαμε, ηρθαν και ο Αντώνης του Σταυρούλη του Ζευγά και ο Καραβέλας ο Γιώργης. Οταν κάποια στηγμή πήγαν να φύγουν Το χιόνι ήταν 20 πόντους εξω απο την πόρτα. Ο Κωστής τους ειπε οτι υπάρχουν αρκετά κρεβάτια να βολευτούμε ολοι. Έτσι μηναμε ολοι στο σπίτι του Κωστή. Για αυτή την Ιστορία εχω γράψει σε παλαιότερη ανάρτηση. Οταν ήμουν στη Αθήνα πήγαινα στο σπίτι του στην Πετρούπολη. Το σπίτι του ήταν πάντα ανοικτό για όλους τους συγγενείς και φίλους. Μετα ήρθα στα Χανιά και βρήκα τον αδελφό του τον Γιάννη που γίναμε και μ'αυτόν συντέκνοι αφού η κόρη μου βάφτησε την εγγονή του. Χάσαμε επαφή με τον Μιχάλη αλλά τον εβλεπα στο χωριό που ερχόταν κάθε καλοκαίρι. Αγαπούσε το χωριό γιαυτό ζήτησε να τον θάξουν εκεί μαζί με τους γονείς του τον αδελφό του, τους συγγενείς και χωριανούς του. Καποιος είχε πει οτι ο ανθρωπος πεθαίνει μονο οταν τον ξεχάσουν οι άλλοι ανθρωποι. Για μας θα εισαι πάντα ζωντανός στη θύμηση μας. Στο καλό φίλε σύντεκνε Μιχάλη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου