ΣΑΝ ΤΙΣ ΠΑΛΙΕΣ ΜΠΑΤΑΡΙΕΣ

Να' με πάλι στο χωριό μου.Τώρα τελευταία θέλω να έρχομαι όλο και πιο συχνά. Αλήθεια πως το λένε αυτό; Νοσταλγία ; Ήταν βλέπεις πολλά πράγματα στη μέση που με έκαναν να έρθω ξανά μέσα σε ένα μήνα στο χωριό. Πρώτα οι βουλευτικές εκλογές, μετά τα 40 της ξαδέρφης Ελένης του Κοκολομιχάλη. Μετά ήταν και η αυλή που θα μου έριχνε τη ταράτσα ο Τουτούς. ¨Όλα μαζί αλλά πιο πολύ η επιθυμία να ξανά ρθω στο χωριό τώρα που θα έχουν έρθει και οι ξενιτεμένοι χωριανοί μας (μηδέ μού εξαιρουμένου ), για να τους δώ κι αυτούς να θυμηθούμε ξανά τα παλιά και να ξεχνούμε τα <παρόντα>. Όταν μεγαλώνει ο άνθρωπος έχει μια τάση να θέλει να θυμάται τα παλιά . Αυτά που έζησε όταν ήταν νέος με τους συνομήλικούς του και περισσότερο αυτά που θυμάται και έζησε τότε που ήταν παιδί. Το χωριό βέβαια έχει αλλάξει αρκετά από την εποχή που ήμασταν νέοι κι ακόμα πιο πολύ από την εποχή που ήμασταν παιδιά !! Πρώτα από όλα δεν υπάρχουν ζώα μέσα στο χωριό και κυρίως τα γαϊδούρια !! Το παλιό μεταφορικό μέσο της εποχής !! Με συνέπεια οι δρόμοι να είναι καθαροί!! Μετά είναι Ότι η μορφή των σπιτιών έχει αλλάξει. Καινούρια σπίτια κτίζονται με σεβασμό στο περιβάλλον και τη παράδοση. Οι γειτονιές αλλάζουν όψη αισθητικά προς το καλύτερο. Το άσχημο είναι ότι υπάρχουν πολλά σπίτια κλειστά. Ακόμα και τα καινούργια οι ένοικοι τους έρχονται να μένουν προσωρινά μόνο για λίγο και ξαναφεύγουν πάλι. Ευτυχώς που υπάρχουν και μερικοί που είναι μόνιμοι κάτοικοι αλλά και μερικοί που έρχονται πιο συχνά και φροντίζουν να υπάρχει ένα λουλούδι σε μια γλάστρα για να ομορφαίνει η πλατεία και τους δρόμους του χωριού μας. Σήμερα στο μνημόσυνο του Σήφη του Κατρίνη είδα πάρα πολλούς συμμαθητές μου, συνομήλικους και φίλους που είχα να δω πολύ καιρό αρκετούς από αυτούς. Επίσης αρκετό κόσμο δεν τους γνώριζα. Αυτό σημαίνει ότι έχω χάσει συνέχειες από τη ζωή του χωριού και θα πρέπει να έρχομαι συχνότερα, αν θέλω να αποκτήσω μια πιο ακριβή και πλήρη εικόνα των ανθρώπων του χωριού μας. Είναι σαν τις παλιές μπαταρίες που είχαν στα καφενεία παλιά πριν έρθει η ΔΕΗ και μας βάλουν ρεύμα στο χωριό. Τότε τις πήγαιναν στο συνεταιρικό εργοστάσιο που δούλευε ο ξάδερφός μου ο μπουζουκλής και τις γέμιζε ξανά. Έτσι και εγώ θα πρέπει να έρχομαι συχνότερα για να γεμίζω τις <μπαταρίες> μου με νέες γνώσεις από το χωριό μας. Αυτά τα ολίγα για να μη λέτε ότι δεν γράφω. Ιστορίες αργότερα όταν μάθω καμιά καινούργια, Άντε γεια σας για την ώρα και τα ξαναλέμε.

ο