ΤΟ ΕΥΧΟΛΟΓΗΜΑ ΤΩΝ ΖΩΩΝ

Το ευχολόγημα των ζώων είναι ένα έθιμο πολύ παλιό του χωριού μας. Η θειά μου η Καδιανή, μου έλεγε οτι το θυμόταν από παιδί να γίνεται στο χωριό και ότι και η Μάνα της-η Γιαγιά μου η Ελεούσα-της έλεγε οτι και αυτή το θυμόταν από μικρό παιδί !! Το έθιμο αυτό γινόταν κάθε χρόνο το Σάββατο του Λαζάρου μετά που τελέιωνε η εκκλησία. Μαζεύανε οι άνθωποι του χωριού τα ζώα τους στου Κατσούλη το πηγάδι. Οι παπάδες του χωριού κάνανε γέφυρα με τα πετραχίλια τα δικά τους και άλλα δυό και αφού έκαναν, αγιασμό περνούσαν από κάτω από τα πετραχίλια τα ζώα και τα ευλογούσαν για να έχουν καλή χρονιά και να μην αρωστήσουν. Τη πτώτη φορά που θυμάμε αυτό το έθιμο πήγαινα πρώτη ή δευτέρα Δημοτικού. Η θείαμου η Καδιανή με έβγαλε στην ταράτσα του σπιτιού της, για να βλέπω καλύτερα και από εκεί βλέπαμε όλη τελετή. Στην αυλόπορτα του πατρικού μου, στεκόταν ο Πάτερ Ευτύχιος. Στην απέναντι πόρτα ήταν ο Παπά Μανώλης Μαυροειδής. Είχαν ανεβεί σε δυό καρέκλες για να είναι πιό ψηλά, παρόλο που οι πόρτες ήταν δυό σκαλοπάτια πάνω από τον δρόμο.
Η Μάνα μου έδωσε μια λεκάνη στον Φιλιποστάθη που ήταν ο καντιλανάφτης του χωριού, για να κάνει τον αγιασμό ο Πάτερ Ευτύχιος. Οι ψάλτες- ο Σκινιωτοκωστής και ο Ζαχαρενάκης- ήταν στη πόρτα μας γιατί ήταν πιό μεγάλη και φαρτιά.και έψαλαν. Στην αρχή περνάγανε τα πρόβατα οι κατσίκες και τα γουρούνια και μετά τα γαϊδούρια τα μουλάρια και τα άλογα και στο τέλος οι αγγελάδες και τα βόδια.
Κάποια στιγμή ενώ είχαν περάσει τα πρόβατα και οι κατσίκες με τα γουρούνια, στο τέλος της πομπής αρπάχθηκαν δυό βόδια με κουτουλιές ( μάλλον είχαν προηγούμενα) και έγινε το σώσε στην πορεία. Τ αγαϊδούρια τρέχανε να γλητώσουν τα μουλάρια και τα άλογα αρχησαν να κλωτσάνε κιαυτά και εγώ στη ταράτσα ασφαλής φώναζα ζήτω !! που έβλεπα την φασαρία να πέρνει διαστάσεις. Τελικά οι άνθρωποι που τα συνόδευαν κατάφεραν να χωρίσουν τα βόδια και να ηρεμήσουν τα άλογα και να τελειώσει χωρίς άλλα απρόοπτα η τελετή.  Από τότε κάθε χρόνο καθόμουν στην αυλόπορτα και παρακολουθούσα το έθιμο μέχρι που τελείωσα το Γυμνάσιο και έφυγα από το χωριό. Μετά από χρόνια ξαναβρέθηκα στο χωριό Σάββατο του Λαζάρου παντρεμένος με παιδιά. Το έθιμο ήταν το ίδιο, μόνο τα πρόσωπα είχαν αλλάξει. Η Μάνα μου δεν ζούσε πλέον. Ούτε η θειά μου η Καδιανή. Οι παπάδες είχαν πεθάνει κι αυτοί και στη θέση τους ήταν άλλοι παπάδες ο Παπά Καλιωράκης και ο Παπά Νικολής Λαζαράκης. Ακόμα και οι ψάλτες είχαν πεθάνει και άλλοι ψάλτες είχαν πάρει τη θέση τους. Στον ώμο μου ο γιός μου κοίταζε την όλη τελετή όπως εγώ την κοίταζα με έκταση πριν 30 χρόνια. Ελπίζω το έθιμο να συνεχισθεί και στο μέλλον και να πάω μια μέρα τα εγγόνια μου να παρακολουθήσουν την όλη τελετή. Δεν ξέρω μόνο αν υπάρχουν ζώα για να ευχολογήσουν οι παπάδες γιατί τα αυτοκίνητα έχουν αντικαταστήσει τα γαϊδούρια τα μουλάρια και τα άλογα, τα τρακτέρ τις αγγελάδες και τα βόδια και η ΦΑΓΕ και η ΔΕΛΤΑ τα πρόβατα και τις κατσίκες !!! Μάλλον θα περνούν οι αντικαταστάτες τους !!!