Στα παιδικά μας χρόνια η μέρα της πρωτοχρονιάς είχε ιδιαίτερη θέση στο εορταστικό μας ημερολόγιο. Ήταν η μέρα που οι θείοι και οι θείες μας θα μας έκαναν την <καλή χέρα>. Τι ήταν η <καλή χέρα> ; Ήταν το χαρτζιλίκι που μας έδιναν το πρωί της πρωτοχρονιάς όταν μας έστελναν οι μανάδες μας με ένα πιάτο κουραμπιέδες μελομακάρουνα και άλλα και πηγαίναμε στα σπίτια των μπαρμπάδων μας να κάνουμε ποδαρικό για καλή χρόνια. Αυτοί μας έδιναν κέρματα συνήθως, αλλά για μας φαινόταν θησαυρός. Θυμάμαι την πρώτη φορά που μου έδωσε η Μάνα μου ένα πιάτο μελομακάρουνα και κουραμπιέδες και το πήγα στης θειάς μου της Αριστέας (του Μπάρμπα Κυπαρίσσι γυναίκα). Πρέπει να ήμουν επτά χρονών. Ο θειά πήρε το πιάτο το άδιασε και το γέμισε ξανά αυγοκαλάμαρα. Ο Μπάρμπας έβαλε το χέρι του στη τσέπη του κρητικού γιλέκου του (φορούσε φράκες κρητικές) και μου έδωσε ένα τάλιρο !! Γύρισα χοροπηδώντας σπίτι μας και φώναζα. Ο θείος μου έδωσε ενα μεγάλο λεφτό. Μέχρι τότε ήξερα τις πεντάρες, τις δεκάρες, τις κοσάρες (εικοσάρες) αντε και τα πενηνταράκια !! Αλλά τάλιρο δεν είχα πιάσει στα χέρια μου. Καλά καλά δεν το γνώριζα !! Απο τότε κάθε πρωτοχρονιά με χαρτιλικώνανε οι μπαρμπάδες μου που τους έκανα το ποδαρικό. Μου κάνανε την <καλή χέρα> έτσι για το καλό του χρόνου. Το μόνο που άλλαζε ήταν τα λεφτά !! Κάθε χρόνο αξίζανε και λιγότερα !! Μέχρι που τα κατοστάρικα που μας δίνανε για καλή χέρα έιχανε λιγότερη αξία από τα τάλιρο που μου έδωσε ο Μπάρμπας ο Κυπαρίσσης το 1950 !!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου