Στη προηγούμενη ιστορία ήπαμε για τον δάσκαλο τον Πεδιαδίτη ότι ήταν αυστηρός δάσκαλος. Εκτός το ότι ήταν αυστηρός και σφικτός στη βαθμολογία είχε και μια άλλη ας το πούμε ιδιοτροπία. Δεν ήθελε να βλέπει τα παιδιά να γυρνούν άσκοπα στους δρόμους ή να παίζουν στα σοκάκια του χωριού και να ενοχλούν τους ανθρώπους. Γιαυτό μας έβαλε και καθαρίσαμε τον περίβολο του παλιού σχολειού (κάτω σχολειό) και ισοπεδόσαμε τα χώματα. Έτσι διαμορφώσαμε ενα χώρο που μπορούσαμε να παίζουμε μπάλα και άλλα παιγνίδια. Εκεί μαζευόμασταν κάθε απόγευμα και οι γονείς μας ήξεραν που θα μας βρούν και ο δάσκαλος είχε ήσυχο το κεφάλι του από τα παράπονα των χωριανών. Είχα τελειώσει την δευτέρα Γυμνασίου και το Σετέμπρη θα πήγαινα στη τρίτη . Με φώναξε λοιπόν ο δάσκαλος μια μέρα και μου είπε. Ο Δήμαρχος θέλει να πάρει τον περίβολο του κάτω σχολειού και να φτιάξει ενα χώρο να γίνονται εκδηλώσεις τραπέζια και χοροί εκεί. Θέλει να κτίσει ενα δωμάτιο και να φτιάξει τα παλιά αποχωρητήρια. Καταλαβαίνεις οτι δεν θα έχετε χώρο να παίζετε μετά. Λοιπόν επειδή η όλη ιστορία στηρίζεται στα υπάρχοντα αποχωρητήρια κανόνισε να τα εξαφανίσεις όσο πιο γρήγορα μπορείς. Εσύ θα βρείς τον τρόπο. Εγώ από την πλευρά μου θα επηρεάσω τους συμβούλους και τους ανθρώπους που κάθονται δίπλα στο κάτω σχολειό να μη δεχτούν την πρόταση του Δημάρχου. Πρέπει όμως να εξαφανιστούν τα αποχωρητήρια. Του απάντησα να μην ανησυχεί και τα κάνω σόπατο. Άλωστε ήταν γνωστό ότι στις κατεδαφίσεις είμουνα ο πρώτος μαστροχαλαστής. Μάζεψα λοιπόν όλα τα αγόρια από 10 χρονών και πάνω στο κάτω σχολειό και τους είπα. Αυτοί οι δυό καμπινέδες αύριο δεν πρέπει να υπάρχουν γιατί ο Δήμαρχος θα μας πάρει τον περίβολο και δεν θα έχουμε που να παίζουμε. Αρχίσαμε λοιπόν και βγάζαμε τα τούβλα από τους τοίχους και στο τέλος έμεινε η ταράτσα να κρέμετε στήριζόμενη από τον πίσω τοίχο και ενα κομάτι από τονένα πλαϊνό. Την άλλη μέρα είπα στα παιδιά. Τώρα αναλαμβάνω εγώ με μερικούς μεγαλύτερους που πηγαίναμε στην ιδια τάξη στο γυμνάσιο. Εσεις απομακρυνθείτε γιατί θα ρίξουμε την ταράτσα. Αφου βγάλαμε ακόμα προσεκτικά μερικά τούβλα από τον πλαϊνό τοίχο ανεβήκαμε απάνω στη ταράτσα και αρχήσαμε να χοροπηδάμε. Ενας γείτονας που έμενε δίπλα στον περίβολο του σχολειού και μας έβλεπε, ο Ζουλίνος ο Μιχάλης, που δεν ήθελε κιαυτός την πρόταση του Δημάρχου, μας είπε μόλις σας πώ να πηδήσετε θα πηδήσετε να μας κτυπήσετε με την ταράτσα. Η ταράτσα έπεσε και έγινε δυο τρια κομάτια. Ο Ζουλίνος έφερε μια βαριά, έσπασε τα κομάτια της ταράτσας και αποτελείωσε το έργο της κατεδάφισης . Πήρε και όσα τούβλα ήταν γερά να φτίξει ενα κοτέτσι και μας έβαλε και εξαφανίσαμε και τα μπάζα από την ταράτσα. Αν κάποιος πήγαινε να δεί τον χώρο δεν μπορούσε να καταλάβει που ήταν τα αποχωρητήρια. Την επόμενη μέρα ο Δήμαρχος πήγε να δείξει τον χώρο σε κάποιο μηχανικό της Νομαρχίας. Έφτασε στο περίβολο λοιπόν και του έλεγε οτι δεν θα χρειαστούν πολλά χρήματα γιατί υπάρχουν τα αποχωρητήρια και υπάρχει και χώρος να γίνει το δωμάτιο. Ο Μηχανικός κοίταξε τον περίβολο αλλά δεν έβλεπε πουθενά αποχωρητήρια. Ρωτάει λοιπόν τον Δήμαρχο. Κύριε Δήμαρχε τα αποχωρητήρια που μου λέγατε που βρήσκονται ; Κοιτάζει ο Δήμαρχος αλλά δεν βλέπει πουθενά καμπινέδες. Μα έκεί ήταν λέει αποριμένος. Ο Ζουλίνος που ήταν παρών λέει στο Δήμαρχο. Πόσο καιρό έχεις να έρθεις έδώ Δήμαρχε; Τ'αποχωρητήρια ήταν από την εποχή των Ιταλών στη κατοχή και θές να υπάρχουν ακόμα ; Οι τοίχοι είχανε θρουλήσει από την υγρασία και έιχανε πέσει οι μισοί και μόνο η ταράτσα κρεμώτανε και θα πλάκωνε κανένα κοπέλι και θα έβρησκες και τον μπελά σου που την άφησες έτσι τόσο καιρό. Ο Δήμαρχος τον κοίταζε αποσβολομένος και δεν πίστευε στα αφτιά του αυτά που έλεγε ο Ζουλίνος. Εν τω μεταξύ ήρθαν και αλλοι γείτονες που τους είχε ειδοποιήσει ο Ζουλίνος και βάλανε τις φωνές στο Δήμαρχο. Εμείς δεν θέλουμε να μας κλείσεις τα σπίτια μας και να μας κτίσεις μια αποθήκη και μας κουβαλήσεις τσι κουζουλούς επαέ να χορεύουν και να ξενυχτούνε και δε θα μπορούμε να κλείσουμε μάτι . Ν' αφήσεις τα κοπέλια να παίζουνε επαέ να μας κάνουνε και παρέα και ν' αφήσεις τσι κουζουλάδες με τσι χορούς. Αμα θέλουνε χορούς να πηγαίνουν στα πέρα καφενεία που τσι κάνουν κάθε χρόνο. Ο Μηχανικός γέλασε και είπε στον Δήμαρχο. Δήμαρχε έχουν δίκιο οι αθρώποι. Ασε τα κοπελάκια να παίζουν επαέ. Γιατί εδώ χρειάζονται υποδομές που τελικά δεν υπάρχουν. Και μετά γιατί να στερήσεις από τα παιδιά ενα χώρο να παίζουν και να ξέρουν και οι γονείς που είναι. Ο Νομάρχης αποκλείεται να εγκρίνει τέτοιο ποσό για να φτιάξεις αυτό που έχεις στο μυαλό σου. Μετά από μερικές μέρες έγινε στο Δημαρχείο η συζήτηση για τηνπρόταση του δημάρχου. ΄Ολοι σχεδόν οι σύμβουλοι πλην ενός που ήταν κολητός του Δημάρχου ήταν κατά της πρότασης του Δημάρχου. Όπως και ολοι οι κάτοικοι που δεν ήθελαν τα παιδιά τους να ξέρουν που βρήσκονται. Μετά από αυτό ο Δήμαρχος ξέχασε τα σχέδια του και εμείς βρήκαμε την ησυχία μας, έχοντας μάλιστα μεγαλώσει και το χώρο για να παίζουμε μετά την κατεδάφιση των καμπινέδων .Μετά από μερικές μέρες ήρθε ο Δάσκαλος στο κάτω σχολειό. Μαζεψε τους μεγαλύτερους από του παρόντες και μας είπε. Το κρέμισμα των παλιών καμπινέδων δεν ήταν σωστό να το κάνετε εσείς γιατί υπήρχε κίνδυνος κάποιος από σας να κτυπήσει. Αλλά είχα εμπιστοσύνη στον αρχηγό σας (εμένα δηλαδή) οτι δεν θα κτυπούσε κανένας. Δεν μπορούσα όμως να βάλω κάποιον εργάτη να το κάμει, για ευνόητους λόγους. Ομως ο σκοπός ήταν να μείνει σε σας ο χώρος. Πράμμα που το καταφέρατε. Καμιά φορά λοιπόν ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου